در دوره ناصرالدین شاه مناسباتی که جامعه در سطح خرد یا کلان با شاه بر قرار می کند، از حالت نمادین و اسطوره ای خارج شد. شاه دیگر یک پیکر حماسی و مقدس نبود که یک تصویر از او به مثابه تصویری روحانی در تعداد زیاد و درحالتی استعاری و رمانتیک گونه تکثیر شود، چنانچه در دوره فتحعلی شاه سنت تصویری محدود به چهره ای آرمانی و زیبا از شاه و درباریان و چهره ای استعاری و جنسی از زنان بود. امر روزمره یا پیش پاافتاده در این سنت تصویری چندان جایی نداشت و نمی توانست مشاهده، توصیف و به مثابه یک تصویر بازنمایی شود. اما چیزی در حدود بیست سال بعد، تصویر ناصرالدین شاه تصویری نسبتا واقعی و ملموس شد.