مادری هستم که خاطرات 30 سال زندگی با پسرم، پویا را در کتاب «پسر دیرآموز من» مقابل شما گذاشته ام تا بگویم دیرآموزان انسان هایی بسیار مهربان، عاطفی، صادق، زودباور، عجول و هیجان زده هستند که احساس شان را به سادگی به زبان می آورند و به احتمال تاثیر منفی آن فکر نمی کنند. آنها زندگی را از جهان چشم خود می بینند.من و همسرم زمانی که متوجه کم توانی های پویا شدیم با بهره گرفتن از گفتاردرمانی و کاردرمانی توانستیم تا حدی آنها را جبران کنیم. مثلا به او یاد دادیم که چگونه لپ هایش را باد کند و شمع را خاموش کند. چگونه آب را از نی بمکد یا اینکه زبانش را در اطراف دهانش بچرخاند.برای نوشتن الفبای فارسی، مثلا حرف ن یا ع، باید ابتدا او را با حس خط منحنی کشیدن آشنا می کردیم. در 10 سالگی برای رفت وآمد مستقل او در شهر و آشنایی با پول در زندگی روزمره، با توجه به توانایی ها و کم توانی هایش، شیوه های خاص خودمان را به کار گرفتیم. می دانستیم پویا دبیرستان و دانشگاه نخواهد رفت. پس برای پربودن برنامه هفتگی اش، برای اینکه در جمع های خانوادگی و دوستان حرفی برای گفتن داشته باشد و حس اعتماد به نفس و هویت اجتماعی در او تقویت شود زمینه آموزش شنا را برایش فراهم کردیم و حالا 20 سال است که پسرم در سرما و گرما شنا می کند و با شرکت در مسابقات المپیک ویژه کم توانان ذهنی در کشورهای گوناگون، سه مدال طلا، سه نقره و چهار برنز به دست آورده است.کتاب شامل پنج فصل است: آموزش، ویژگی های شخصیتی، زندگی اجتماعی، چگونه از زندگی مان لذت ببریم؟ و چقدر باید بدانند؟در آخرین فصل در مصاحبه با دکتر بهروز دولتشاهی به مواردی مانند چگونگی آگاهی از دیرآموزی و پذیرش آن، حد اطلاع فرد نسبت به وضعیتش، حفظ آرامش در خانه، نگاه دیرآموزان به زندگی و ازدواج آنان پرداخته شده و حد آگاهی و دید پویا نسبت به ازدواج هم در لابه لای خاطرات آمده است.من با نوشتن این کتاب می خواهم: خانواده هایی که دیرآموزی بین خود دارند به پیشرفت او مطمئن شوند و در خانه منزوی اش نکنند. در این «وضعیت» غرق نشوند و از زندگی شان لذت ببرند.خانواده هایی که هیچ آگاهی از این مقوله ندارند با دیرآموزان آشنا شوند و قبول کنند که قرار نیست همه انسان ها مثل هم باشند.کتاب از انتشارات دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی است. در ضمن نسخه صوتی کتاب هم تهیه شده که از طریق نویسنده قابل دسترسی است.