می گفت: «من سفر که می رم همیشه خونه رو مرتب می کنم چون به این فکر می کنم که دیگه برنگردم. نمی خوام بعد من خونه شلخته باشه.» راست می گفت. خیلی هایمان کم و زیاد همینیم. سطل زباله را خالی می کنیم تا بو نکند. یخچال را چک می کنیم غذای مانده داخلش نباشد. لباسی روی بند رخت نماند که آفتاب رنگ و رویش را سفید کند. حواس مان به گلدان هایمان هست که بی آب نمانند. یا کلید خانه را می سپریم به کسی یا دنبال راه حلی هستیم تا گل ها تشنه نمانند و تا برمی گردیم شادابی شان را حفظ کنند. چون تحمل دیدن بی حالی شان را هم نداریم چه برسد به مرگ شان. می خواهیم وقتی به خانه برمی گردیم همه چیز در بهترین حالت باشد تا سفر به جان مان مزه بدهد. دنیا و زندگی همه اش مثل این سفر است. اگر همه چیز را اینجا خوب مدیریت کردیم برای سفر آخرت آماده تریم و حال خوب آنجا را پیش پیش برای خودمان خریده ایم. فلیتزود العبد من دنیاه لاخرته و من حیاته لموته و من شبابه لهرمه فان الدنیا خلقت لکم و انتم خلقتم للاخره. انسان برای آخرتش از دنیا، برای مرگش از زندگی و برای پیری اش از جوانی توشه برگیرد؛ چرا که دنیا برای شما آفریده شده و شما برای آخرت آفریده شده اید.

[مجموعه ورام، ج1، ص131]