در سال های 92 و 96 نور شادی و امیدواری تازه ای بر دل ها تابیده بود. امید به گشایش های بسیار در زمینه گسترش دموکرسی و آزادی های اجتماعی و مدنی و کم رنگ شدن یا نابودی تبعیض های گوناگون قومی و نژادی و طبقاتی، به ویژه تبعیض های جنسیتی به وجود آمد. در آمدن ایران از فشار بین المللی، به ویژه پس از بی تدبیری ها و عوام گرایی های دولت های نهم و دهم و گسترش فساد و رانت خواری و نابودی محیط زیست، در سایه شهرنداری شهرداری ها، به ویژه در شهرهای بزرگ نیز بحران های عمیقی را در جامعه پدید آورده بود که چشم امید مردم را به دولت میانه رو دوخته بود. بدبختانه مساعی دولتمردان بسیار با تدبیر دولت میانه رو، در بیرون