آیا سقراط در به هم ریختن نظم آتن بر حق بود؟ آیا حق داشت که پرسش ها و اندیشه های شخصی اش را به عرصه عمومی و میان مردم آورد؟ اگر سقراط محق بود که بساط اندیشه ورزی و تامل را به خیابان های آتن بیاورد پس چرا آتنیان او را برنتافته و به مجازاتی چون مرگ سقراط حکم دادند؟ آیا فلسفیدن می تواند پراکسیسی عمومی شود؟ اگر پاسخ مثبت است پس چرا با وجود کوشش سقراط محض برقراری دیالوگ های فلسفی در عرصه عمومی، شهروندان آتن به مخالفت با آموزه های او برخاستند؟ با کنکاشی تاریخی در دقایقی که فلسفه به قلمرو عمومی شهر آتن وارد می شود، می توان به 3 شیوه کلی فراگیری فلسفه نیز پی برد. سوفسطاییانی که در آتن با آموزش اشکال