گویی نویسنده ای چون رولند شیملفنیگ در نمایشنامه «اژدهای طلایی» واجد نوعی وجدان معذب است در باب مهاجران بی نام و نشان. همان توده هایی فاقد اوراق شناسی که ساعت ها در آشپزخانه رستورانی چون اژدهای طلایی در دل کشورهای توسعه یافته تا سرحد مرگ به کار گرفته می شوند. رولند شیملفنیگ از یاد نمی برد که چگونه با سنت روایی برشت، مطرودان جهان سرمایه را خطاب کند. بنابراین با نمایشنامه ای روبه رو هستیم که شخصیت ها مقابل تماشاگران می ایستند و منطق رئالیستی جهان سرمایه داری را دچار وقفه می کنند. یک جهان استعاری و شاعرانه که در آن دندان سوراخ شده یک دختر جوان، محلی است برای گردهمایی خانواده. جهانی که در آن رابطه