روزنامه نگار حرفه ای دو بال پرواز دارد؛ اولی، حقوق حرفه ای روزنامه نگاران و دومی مسئولیت اجتماعی آنان است. درباره حقوق حرفه ای روزنامه نگاران، این ضرورت وجود دارد که قوانینی برای تبیین و تثبیت حقوق حرفه ای آنها شکل گرفته باشد که این حقوق طیف های وسیعی دارد که مهم ترین آن، دسترسی، جمع آوری و آزادانه منتشرکردن اطلاعات و حق عدم افشای منابع خبری است. همین طور حق برخورداری از فضای مطلوب و آزادی و حق برخورداری از استقلال حرفه ای و امنیت شغلی است. در شرایطی که این حقوق تامین باشد، روزنامه نگاران می توانند پاسخگوی مسئولیت اجتماعی خود باشند و در برابر صحت و دقت اطلاعات و رعایت اصل امانتداری و رعایت منافع ملی و امنیت آن پاسخگوی عملکرد خودشان باشند. ما باید روزنامه نگاری را بیش از آنکه یک شغل اقتصادی باشد، یک مسئولیت اجتماعی و خدمت عمومی تلقی کنیم؛ تلاشی که روزنامه نگاران در جهت منافع ملی و توسعه کشور و بهبود زندگی بشر و شهروندان و دفاع از حقوق شهروندی و مواردی از این قبیل انجام می دهند و همه اینها منجر به رعایت اخلاق حرفه ای روزنگاری در کشورمان می شود. ما با آنکه حدود 180 سال از انتشار اولین روزنامه در ایران می گذرد اما هنوز دارای میثاق اخلاق حرفه ای مدون نیستیم که مورد پذیرش جامعه روزنامه نگاری ایران  باشد. در حالی که این ضرورت است و میثاق اخلاق حرفه ای باعث پاسداری از حریم و حرمت روزنامه نگاری و سلامت حرفه ای و اعتماد عمومی به روزنامه نگاری و زمینه ساز ارتقای شغلی شان خواهد شد. این ساختار حرفه ای باید در کشورمان شکل بگیرد و باید هم مسئولان ذی ربط و هم روزنامه نگاران دست به دست دهند که چنین شود. همچنین در کنارش امکان شکل گیری انجمن های صنفی و مستقل اجتناب ناپذیر است و باید این تشکل های صنفی برخوردار از حقوق و آزادی های لازم برای روزنامه نگاران باشند که از آن طرف هم بر اصول اخلاق حرفه ای آنها نظارتی وجود داشته باشد. تا این ساختارها در زمینه روزنامه نگاری شکل نگیرند ما اصلا نمی توانیم ادعایی در زمینه روزنامه نگاری حرفه ای داشته باشیم. امیدوارم شرایط حرفه ای روزنامه نگاران و خبرنگاران روز به روز بهبود یابد و فضای مطلوب و مناسبی برای آنها فراهم شود.