پیشرفت والیبال زنان ایران در سال های گذشته حرکتی نسبتا کند ولی پیوسته داشته است. اگر از لحاظ تاریخی نگاه کنیم، از زمانی که استارت والیبال زنان در سال 1386 در رده نوجوانان زده شد، ما تا امروز روند رو به رشدی را طی کرده ایم.

با این حال ما هنوز تا رسیدن به سطح تیم های برتر آسیا فاصله داریم، اگرچه در تلاشیم که این فاصله را کاهش دهیم. می توان دلایل زیادی را برای عدم پیشرفت چشمگیر والیبال زنان، در قیاس با والیبال مردان ایران، ردیف کرد. اول از همه می توان به عدم ثبات مدیریتی در بخش بانوان اشاره کرد. متاسفانه در چند سال اخیر تعداد کسانی که تصدی والیبال بانوان را در دست داشتند، بسیار زیاد بوده است. هر شخصی هم که آمده مدتی تغییراتی را اعمال کرده و در حالی که آن را به سرانجام نرسانده جای خودش را به نفر بعدی داده است. مساله بعدی این است که ما اگر می خواهیم مثل والیبال مردان در بخش زنان پیشرفت کنیم، باید همه ابزار را فراهم کنیم. تلاش هایی در این زمینه صورت گرفته اما کافی نبوده است. در کشورهای صاحب والیبال، مردان و زنان در یک سطح هستند اما در ایران تفاوت زیادی بین والیبال مردان و زنان وجود دارد. مشکل بعدی لیگ برتر ضعیف بانوان است. معمولا تیم ها تا دقیقه نود نمی دانند در مسابقات شرکت می کنند یا نه! دستمزدهای زنان نیز نسبت به مردان بسیار پایین است. البته نبود پخش مستقیم و عدم اجازه حضور خانواده های بازیکنان مثل پدر، برادر یا سایر اقوام در استادیوم نیز در این تفاوت دستمزد موثر است. مشکل دیگر والیبال زنان این است که معمولا چارچوب و برنامه مشخصی برای اردوهای تیم های ملی والیبال زنان وجود ندارد. در این زمینه کمیته مشخصی که وضعیت تیم های ملی را رصد و برنامه هایش را تدوین کند، تشکیل نمی شود؛ گروهی که بتواند مشکلات و ضعف های تیم ها را آسیب شناسی کند تا در مقاطع بعدی آن ضعف ها جبران شود. البته با وجود تمام این مشکلات نباید از پتانسیل بسیار خوب دختران ایرانی چشم پوشی کرد. در کشورمان استعدادهای زیادی وجود دارند که می توانند در بالاترین سطح بدرخشند، مثل همین ورزشکارانی که در مسابقات قهرمانی آسیا حضور دارند.

تیم ملی والیبال زنان ایران امسال شرایط خوبی را قبل از مسابقات تجربه کرده است. از لحاظ برنامه ریزی اردویی و بازی های تدارکاتی نظم خوبی بر تیم حکمفرما بوده. خود بچه ها هم از شرایط ابراز رضایت کردند. پیش از شروع مسابقات بازیکنان و کادرفنی گفتند که امسال قرار است یک تغییر بزرگ به وجود بیاورند. من گمان می کنم که الان بهترین زمان ممکن برای به وجود آوردن آن تغییر است. تیم ایران در بازی نخست نتوانست انتظارات را برآورده کند. البته شرایط سالن و میزبانی کره جنوبی و قدرتمند بودن این تیم در نتیجه تاثیرگذار بود. اگر ایران موفق می شد 2 ست از کره بگیرد، می توانستیم بگوییم که پیشرفت والیبال زنان عملیاتی شده است. اگر هم بازی را می بردیم که شگفتی رقم زده بودیم، اما ما فرصت بازی با کره جنوبی را از دست دادیم. بازی مقابل هنگ کنگ نیز نمی تواند به خوبی عیار تیم را مشخص کند. ما معمولا هنگ کنگ را به راحتی شکست می دهیم، بنابراین بازی فردا مقابل تایلند تنها و آخرین فرصت تیم والیبال ایران است تا کار بزرگی را به سرانجام برساند. باتوجه به اینکه بیشتر بازیکنان تیم ایران شاگردان خودم بوده اند و می دانم چقدر تلاش کرده اند، امیدوارم این اتفاق بیفتد. من بازیکنان تایلند را به خوبی می شناسم. تایلندی ها هم خیلی پخته بازی می کنند و هم از نظر بدنی در شرایط خوبی قرار دارند. کادر فنی حریف نیز مطمئنا به خوبی تیم ما را آنالیز کرده است و بازی فردا، رقابت بسیار سختی خواهد بود. تیم ایران هر آنچه در توان دارد باید بگذارد تا زحمات 6 ماهه والیبال زنان ایران به ثمر برسد.

در راه شکست دادن تایلند تیم ایران باید روی نقاط قوتش بیشتر مانور بدهد و سعی کند نقاط ضعفش را پوشش دهد. قدرتی زن های تیم ایران جزو نقاط قوت تیم هستند. بازیکنانی مثل کدخدا و برهانی و دهخدا بلندزن های بسیار خوبی هستند. با این حال دفاع روی تور تیم ایران همچنان پاشنه آشیل تیم محسوب می شود، ضمن اینکه ما در دریافت اول نیز کمی دچار مشکل هستیم و شاید به همین خاطر باشد که نقشه های متنوعی در خط حمله ایران اجرا نمی شود. اگر این موارد تا لحظه شروع مسابقه با تایلند برطرف شوند یا بهبود پیدا کنند و بازیکنان در روز خوب شان باشند، می توانیم این تیم قدرتمند را شکست دهیم و برای نخستین بار شانس صعود به جمع چهار تیم پایانی را پیدا کنیم. البته نباید از تیم چین تایپه غافل شد. ایران قبلا این تیم را شکست داده ولی چین تایپه امسال تیم قدرتمندی راهی مسابقات کرده و بردن این تیم نیز راحت نیست، ولی فعلا فقط باید روی بردن تایلند تمرکز کنیم.