هنرمندان هم مانند دیگر اقشار اجتماع نظیر پزشکان و نمایندگان مجلس و فرهنگیان و... رسالتی مهم در برابر مردم بر دوش دارند. پزشکان قسم خورده اند جز در مسیر سلامت بیماران قدم برندارند و نمایندگان مجلس هم مسوولیت حل مشکلات مردم را به عهده گرفته اند و فرهنگیان وظیفه ارتقای فرهنگ و دانش را دارند و هنرمندان هم وظیفه ای ندارند جز آن که زبان مردم باشند.

 هنرمندی که از دریچه نگاه مردم با آنها صحبت نکند زودتر از حد تصور جاذبه هنری خود را از دست می دهد. فرقی ندارد بازیگر باشد یا کارگردان یا تهیه کننده و فیلمبردار و... تمام فعالان هنری تلویزیون باید یکی از وظایف شان معیار قرار دادن خواسته های مخاطب باشد.

خودم در بسیاری از آثار طنز تلویزیونی حاضر شده ام ولی آثاری را بیشتر دوست دارم که در کنار سرگرم کردن مخاطبان در مورد مصائب و مشکلات مخاطبان هم تحلیل ولو طنازانه داشته باشد.

سریال سازی در تلویزیون سال هاست انجام می گیرد و ایران یکی از نخستین کشورهای منطقه است که تلویزیون دار شد و البته تولیدات منحصربه فرد خود را برای تلویزیون رسمی اش انجام داد. این عقبه غنی چگونه تکامل می یابد؟ با امتداد تولیدات مبتنی بر نیاز مخاطبان. مخاطبان یکدست نیستند و بر همین مبنا نیازی هم به تولیدات یکدست در تلویزیون نداریم بلکه باید تولیدات متنوع و رنگارنگی تولید شود برای همه ذائقه ها تا در نتیجه آن تمامی سلیقه ها را راضی نگه داشت. یکی از راه های ایجاد تنوع هم رفتن به سراغ سوژه های مبتلابه است که وظیفه هنری هنرمندان نسبت به مردم را اقناع می کند.

با دراماتیزه کردن سوژه های مردمی است که هم می توان تنوع مضمونی داشت و هم تنوع ساختاری و هم از تکرار مکررات گریخت و از همه مهم تر این که درصد مانایی رسانه ملی را افزایش داد.