در دوران کهن، کشتی شکستگانی که از غرق  شدن در آب های خروشان اقیانوس جان سالم به در می بردند و به جزیره ای می رسیدند، اگر ممکن بود نوشته و مشخصاتی از خود را در بطری قرار می دادند و در آن را محکم می بستند و به امواج دریا می سپردند؛ به امید آن که شاید روزی روزگاری، کسی از آنان اثری پیدا کند و به جست وجوی آنان بپردازد.

در دهه 1350/ 1970 سازمان فضایی آمریکا - ناسا - با چنین خیالی، پیام هایی برای «ساکنان ماورای آسمان ها» فرستاد؛ البته نه در بطری بلکه در دو کاوشگر مجهز به نام های ویجر 1 و ویجر 2. البته ماموریت اصلی این دو کاوشگر فرستادن عکس و اطلاعات و کاوش و بررسی دقیق سیاره های گازی منظومه شمسی بود و بعد از آن باید به سوی دنیا های ناشناخته ورای منظومه شمسی پروازشان را ادامه می دادند و راهی فضای بین ستاره ای می شدند.