سال ها پیش در فضای فرهنگی کشور، بحث «مدیریت علمی» مطرح شد و برخی مومنان علم گرا بر این نکته تاکید کردند که گره گور مشکلات اداره مملکت، فقط و فقط با مدیریت علمی گشوده می شود. آن بحث البته به دلایلی حساسیت ها برانگیخت و مومنان و نخبگان سنتی در نقد و نکوهشش سخن ها گفتند. ولی امروز که تقریبا سه دهه جلوتر آمده ایم، ضرورت مدیریت علمی برای چرخیدن چرخ حوزه های مختلف حیات اجتماعی ما ایرانیان، عیانی است که حاجت به بیان ندارد. اما اگر قبلا از مفهوم «مدیریت علمی» بوی مخالفت با سنت به مشام می رسید، امروزه این مفهوم چنین طنینی ندارد؛ به ویژه وقتی که ضرورت تحقق آن در حوزه هایی کاملا مدرن مطرح می شود. مثلا