وقتی از مشی یگانه اخوان سخن می گوییم، از چه سخن می گوییم؟ و وقتی او را در نمایی بازتر، در سحر رمانتیسمی که دهه ها بر شعر امروز، سیادت نشان داده، می نشانیم، آیا این نقش یگانه را نقض کرده ایم؟ اخوان را بیشتر با سمبولیسم اجتماعی اش شناخته اند که لحنی حماسی را بدین سمبولیسم می افزاید آن هم تنها به یک دلیل: شکوهی که او در گذشته می جوید و این نوستالژی تاریخی آن قدر جاذبه دارد برای شاعر ما که نابخود، زبانش را سرشار از فخامت و آرکاییسم کند بی آنکه اندوهباری و عبث پنداری های شعرش، نیازی به این زبان داشته باشد. وجاهت حماسه در برخورد است و معارضه و آن جا که شاعر، شکست را منش روزگار و سرنوشتی محتوم قلمداد می کند، لحن و زبان حماسی، از کدام آوردگاه مردی و زور سخن می گوید؟