با انتشار مجموعه داستان زیبای هلیل در 1390، منصور علیمرادی به خوانندگان جدی داستان معاصر نوید تولد داستان نویسی را داد که مدت ها بود جای خالی اش احساس می شد و در سال 1392 با چاپ نخستین رمانش «تاریک ماه» این عیش کامل شد.«تاریک ماه» در فضایی که از دهه 60 به بعد که موج داستان های آپارتمانی جریان داستان نویسی را به همان راهی برد که شعر معاصر دچارش شده بود و سرانجام به بحران مخاطب انجامید،

برگ برنده ای بود که علیمرادی رو کرد و بعد با مجموعه داستان «نام دیگرش باد» است؛ سینیور!» و رمان «شب جاهلان» و «اوراد نیمروز» نشان داد که تنها همان یک «آس» را در آستین نداشته است.منظور من از «داستان های آپارتمانی»