حاج منصور یک زیارت عاشورا دارد گمانم برای فاطمیه سال 64 یعنی ثلث آخر جبهه و جنگ که به انتخاب من جانسوزترین، اشکی ترین، عشقی ترین و عرشی ترین زیارت عاشورای منصور است! اصلا دیوانه کننده است! چنان بازی با دل آدم می کند که حد و حساب ندارد! مثلا جایی در خلال زیارت، این شعر نغز و پرمغز را از زبان علمدار کربلا خطاب به حضرت سیدالشهدا می خواند: «چو میوه داد فراوان درخت بشکند از بار، ثمر چو داد نهالم چه غم اگر که شکستم؛ دو دست من ثمرم بود پیش پای تو افتاد، خجل ز هدیه ناقابلم به پیش تو هستم»"! این را حالا تصور کنید حاج منصور دارد می خواند آنهم وسط دهه 60 که کوچه ها پر از «گلبرگ سرخ لاله ها» بود!