امروز خورشید که ماجرای دیروز را دیده بود، از افق پا پس می کشید و آهنگ طلوع نداشت... سرها بر نیزه ها رفته بودند و محتشم کاشانی به درستی سروده بود «روزی که شد به نیزه سر آن بزرگوار، خورشید سر برهنه برآمد ز کوهسار» و...

 امروز هم در ماتم عاشوراییان به سوگ می نشینیم و این ستون را به سروده سرکار خانم طاهره عباسیان، یکی از شاعران متعهد کشورمان اختصاص می دهیم؛

 هوا گرفت، زمین و زمان مکدر شد

و عمق فاجعه با خاک و خون برابر شد

و آن حقیقت تلخی که پیش از آمدنش

در آسمان خداوند شد مقدر... شد

نماز خواند و شن های بایر آن دشت

به بوی «حی علی...» تا ابد معطر شد

نماز خواند و با آن نماز خونینش

پیام واقعه سرخ طف رساتر شد

چه اربا اربا تلخی... که پاره پاره تنش

در آن زمان که نه! تا قرن ها مکرر شد

تمام شد... نه... این تازه اول کار است

زنی رسید، و چشمان کربلا تر شد

زنی که دست به پهلو گرفته آمده است

سلام مادر پهلو شکسته!... بهتر شد-

-که آمدی... که مرا همره خودت ببری

که با حضور تو این لحظه باصفاتر شد

صدا بزن: ولدی یا بنی یا ولدی

صدا بزن پسری را که ظهر بی سر شد

صدا بزن که جهان از خجالت آب شود

که با لبان ترک خورده... تشنه پرپر شد

و باز هم پسرت را بگیر در آغوش

اگرچه یک شبه در خاک و خون شناور شد