روز گذشته همراه دو دوست تئاتری سفری کوتاه داشتم به برغان در اطراف تهران، بلکه در کنار هم از نزدیک شاهد اجرای «تعزیه» حرفه ای باشیم، آن هم در حسینیه اعظم این روستا که به همین منظور طراحی شده و امکانات حرفه ای در اختیار مخاطبان و حاضران می گذارد. وصف حسینیه و تعزیه هایش سال هاست که به گوشم خورده، شاید شما هم شنیده باشید. خانم ها در دو طبقه که گرداگرد محوطه اصلی و سن تعزیه ساخته شده، می نشینند و آقایان پایین دور محل اجرا. هر چه به ساعت برپایی مجلس نزدیک می شدیم، تعداد خودروهایی که خودشان را به محل می رساندند نیز بیشتر می شد. بساط نذری و نوحه و عزا هم که به راه. در فاصله انتظار شروع مجلس با یکی