مرثیه سرایی و نوحه خوانی از هنرهای ریشه دار در فرهنگ ایران است که در دوره های مختلفی از تاریخ دچار تحولات عمیقی شده است. یکی از دوران تحول در این هنر کهن انقلاب اسلامی است. موضوع نوحه و نوحه خوانی بعد از انقلاب وارد فضایی حماسی می شود. یعنی نوحه هایی که تا پیش از این فقط باعث اشک و اندوه می شد از این پس وارد حیطه ای حماسی می شود. در جبهه نیز شیوه های جدیدی از نوحه پردازی شکل می گیرد. تا پایان جنگ این شکل از نوحه های جدید ادامه پیدا می کند. اما پس از اتمام جنگ عده ای یا جریانی تحت عنوان نوآوری سعی کردند همان فرهنگ دفاع مقدسی را ادامه دهند با این تفاوت که در این مسیر نوحه خوان های خوب جبهه ها را وادار کردند، کارهای شان را با ارکستر اجرا کنند. به عقیده من از همین جا بود که آسیب ها شروع شد. چراکه نوحه گر باید نوحه گری کند. درست است که نو را حلاوتی دگر است و در این هنر نیز نوحه ها باید تازه و سخنی نو داشته باشد و رویکرد آن نسل هم نو شدن بود اما نمی توان تحت عنوان نوآوری دست به هر کاری زد. در اواخر دهه 70 و ابتدای دهه 80 شاهد لطمه جدی به نوحی گری هستیم. در این دوران سطح ادبیات نوحه به شدت نازل شد. ملودی ها گاهی در حد موسیقی های کلاب های شبانه زوال پیدا کرد. تا جایی که امروز گاهی شاهد رد پای سبک هایی مثل رپ و راک هم هستیم.

با این حال تذکرات جدی و بجای مسوولان و پژوهشگران و کسانی که دلسوز فرهنگ بودند هم راه به جایی نبرد. کوتاهی سازمان های مربوط در این مدت و غفلت های بسیار باعث شده این هنر مظلوم تر از دیگر هنرها شود و متاسفانه از اصالت خود فاصله زیادی گرفته و مشخص نیست به کدامین سو می رود.

جای خالی رشته تخصصی آموزشی در آموزش عالی ما بسیار خالی است حتی اگر امروز هم آموزش درست و مدون این هنر ارزشمند به صورت دانشگاهی شروع شود، دیر نیست.