نوعی از روایت مندی هست که تن به انضمامی شدن نمی دهد و دلزده از اتصال با اینجا و اکنون، در تمنای امر جهان شمول است؛ همان رویکردی که میل آن دارد نقدی باشد بر وضعیت اسفناک بشریت معاصر، بی آنکه چندان در قیدوبند اتصال تاریخی باشد و حدود و ثغور خویش را نشان دار کند؛ روایت هایی که اگر فرمی خلاقانه و رادیکال اتخاذ نکنند، کارشان به سترونی و سیاست زدایی منتهی خواهد شد. نمایش «شکم» به نویسندگی و کارگردانی علیرضا معروفی را می توان ذیل این جهان شمول گرایی، صورت بندی کرد؛ اجرائی که تلاش دارد روایتگر یک جهان خودآیین باشد که در آن، اعضای یک خانواده بنابر مشکلات ساختاری، مجبور به سهمیه بندی غذا، زیست مقتصدانه