حوالی خانه ما، پیرزنی تک و تنها زندگی می کرد. بچه هایش رفته بودند خارج و همسرش سال ها پیش فوت کرده بود. هر بار می دیدمش، تعجب می کردم. اصلا انگار نه انگار که تنهاست. می گفت، زندگی را هر طور بگیری، همان طور می گذرد. می گفت، حیات و ممات من بسته به بودن آدمها نیست، چه تنها باشم و چه کنار کسی، بازهم خوب و خوش زندگی می کنم... حالا فکر می کنم این سبک زندگی قابل ستایش است.