هفته گذشته به واسطه رخدادهای متن و حاشیه جلسه گروه هفت در پاریس برای ما مخاطبان ایرانی سیاست، پر خبر آغاز شد و ادامه یافت؛ حتی ساعاتی هیجان خبر و بی خبری بی شباهت به دلهره های مذاکرات برجام نبود؛ اما واقع امر چیست؟ چرا مخاطب از سخنان هر دو طرف اصلی مهم ترین چالش سیاست خارجی کشور - یعنی مسئله روابط ایران و آمریکا - هیچ چیز جز سرگیجه دستگیرش نمی شود؟

اساسا باید تاکید کرد که سیاست و به ویژه سیاست خارجی، آن هم هنگام مذاکرات غیرعادی و دیپلماسی چالش ها، معنایی به جز «پایی به پیش و پایی به پس» ندارد. از این روست که نه باید چنان از گشودگی آنی گرم شد و نه از اخم طرفین به یکدیگر سرد. نه با یک اشاره،