دیگر نه از تشویق صد هزار نفری خبری بود و نه از شور و شوق و عشق. اینجا برانکو نه تنها محبوب نیست که منفور هم هست. اینجا به جای گل به سمت او بطری آب پرتاب می کنند و این اصلا با پیش بینی های او منطبق نبود. زمانی که به عشق دلارهای عربستانی، بی اعتنا به عشق هواداران پرسپولیس به جده رفت، فکر نمی کرد این قدر زود اخراجش کنند. او در تهران محبوب بود. هر چه یک مربی می خواست، او داشت. یک ورزشگاه به احترامش بلند می شد و هر تصمیمی می گرفت، با حمایت  صددرصدی هواداران روبه رو می شد. حتی زمانی که رندانه و ناجوانمردانه رودرروی سرمربی تیم ملی ایران ایستاد، همه هواداران پرسپولیس در کنار او بودند و رودرروی کی روش. هواداران پرسپولیس آنقدر دوستش داشتند که ذره ای به صحت تصمیم های او شک نمی کردند. برای انسان بی وفایی مانند برانکو لازم بود روزهای جده را تجربه کند تا دیگر جواب محبت را با بی وفایی ندهد. شب تلخ بازی با الوحده لازم بود تا او قدر هواداران پرسپولیس را بداند. او در هیچ یک از 26 شکستی که با پرسپولیس آورد، مورد بی مهری هواداران و باشگاه قرار نگرفت، اما یک شکست در لیگ عربستان کافی بود تا با برخوردی چکشی و غیرمحترمانه از الاهلی اخراج شود.

مرد کروات در الاهلی هر چه خواست خرید، اما بازیکنان الاهلی برای او بازیکنان باغیرت ایرانی نشدند که در روزهای بسته بودن پنجره نقل و انتقالات، حتی با مصدومیت هم بازی می کردند و نتایج دلخواه را به دست می آوردند. این فرجام تلخ، ثمره تفکر نادرست برانکو بود. او بعد از 88 روز متلاطم که به دلیل شکست از الهلال و حذف از لیگ قهرمانان، ناآرامتر شده بود، با بطری های اهدایی هواداران از باشگاه اخراج شد تا شاید از این به بعد با افرادی که به او محبت می کنند، کمی محترمانه تر برخورد کند.