مدت ها بود که می دانستیم باید دنبال نئاندرتال ها در ایران باشیم؛ نئاندرتال هایی که پیش تر بقایای آنها (به لطف جست وجوهای روش مند و پرسابقه) در کردستان عراق پیدا شده بود1 و ردی از زیست بوم آنها را می شد در جاهای دیگر ایران نیز جست وجو کرد. مقاله زانولی، بیگلری، مشکور و همکاران ایشان که چند هفته پیش در شماره 135  Journal of Human Evolution منتشر شد،2 سرانجام آرزوی دیرینه بسیاری از ما را برآورده کرد و نخستین بقایای قطعی از نئاندرتال های ایران گزارش شد. بی شک بقایای سنگواره ای انسانی و غیرانسانی که انتظار کشف و گزارش آنها را در آینده می کشیم، بسیار بیش از این است؛ به ویژه از این نظر که گزارش