اگر بخواهیم بدون رودربایستی به سینمای ایران نگاه کنیم، باید بگوییم یکی از عمده مشکلات سینمای ما این است که کارگردان اندیشمند و با دانش در آن کم پیدا می شود. کارگردانانی که فارغ از کارکرد تجاری فیلم هایشان در مسیر سینمای مورد علاقه شان گام بردارند، به طوری که مردم با اشتیاق منتظر دیدن آثار بعدی شان شوند. البته شاید مناسبات سینمای ایران است که مرور زمان کارگردان ها را در تنگناهایی قرار می دهد که برای بقا در سینما مجبور به ساخت آثاری مخالف اندیشه و علاقه شان می روند. به ویژه در سال های اخیر می بینیم برخی از فیلمسازان که در گونه اجتماعی فیلم تولید می کردند در یک چرخش حیرت انگیز به تولید فیلم های کمدی ای روی آورده اند که بیشتر رنگ ابتذال دارد تا خنده.