محرومیت علیرضا بیرانوند و واکنش او به این حکم، حاشیه های متفاوتی در فوتبال ما ایجاد کرده است. به نظر من جامعه ورزش با کم لطفی و بی مهری خاصی روبه روست. جامعه شناسان و روان شناسان ورزشی به صورت جدی به ورزش ما ورود نداشته اند و شاید ورزش ما هنوز آنها را نپذیرفته است.

این را که ورزشکار باید خیر باشد، در فعالیت های اجتماعی شرکت کند و صبور باشد، همه می دانیم؛ اما تکنیک های رشد شخصیتی ورزشکاران را چه کسی باید به نخبه های ورزشی ما بیاموزد؟

ورزشکار، چگونه و در کدام کلاس می تواند خویشتنداری را تمرین کند؟ باشگاه های ما جز تلاش برای کسب نتیجه، در بعد روحی، شخصیتی و رفتاری برای ورزشکاران چه کرده اند؟

در باشگاه های معتبر اروپایی، توجه به رفتارشناسی و پرورش شخصیت بازیکنان، یکی از اصول است؛ اما آیا در باشگاه های ما توجهی به این مورد می شود؟ کدام یک از باشگاه های ما به دنبال تربیت، آموزش و تغییر رفتار سرمایه های خود هستند؟ به صورت کلی تربیت و پرورش شخصیت بازیکنان بزرگ در فوتبال و ورزشکاران بزرگ در ورزش ما بحث بزرگ فراموش شده ماست.

علیرضا بیرانوند از زمانی که به نفت تهران پیوست تا زمانی که شماره یک تیم ملی فوتبال شد، راه بسیاری را با سختی و دشواری پیمود؛ اما مدیریت ورزش و فوتبال ما برای حفظ این سرمایه بزرگ چه کرد؟

او به حال خود رها شده است تا در مواردی این چنین، گرفتار تنهایی خود شود. بیرانوند از نظر فنی و ورزشی رشد قابل ملاحظه ای داشت؛ اما مدیران فوتبال تلاش نکردند رفتارهای شخصی و روحی او را در برخورد با شرایط سخت، کنترل کنند.

آنها یادشان رفت به بیرانوند و همه سرمایه های فوتبال بگویند بهترین واکنش برای قهرمانان بزرگ، سکوت است نه رفتارهای هنجارشکنانه.

مدیران ما یادشان رفت به قهرمانانشان بگویند خویشتنداری به تکمیل و عظمت شخصیت کمک می کند.

مدیران ما یادشان رفت راه دانشگاه را به قهرمانانمان بیاموزند یا دست کم، یک مشاور مناسب کنار آنها بگذارند. بیرانوند در این ماجرا مقصر است؛ اما قبل از او باید افراد دیگری محاکمه شوند.