نمایش «شکم» از حیث اصالت هنری، اثری قابل اعتناست؛ به این معنی که تا اندازه بسیاری مولفه هایی منحصر به خود را می پروراند. متن نمایش گرچه قرابت هایی با تئاتر آبزورد از خود بروز می دهد، اما به واسطه جزئی نگری در مضمون به همین اندازه از مولفه های این نحله فکری فاصله می گیرد. درست است که در اینجا هم تعلیق درام با مفهوم در انتظار کسی یا چیزی بودن گره می خورد، اما نجات دهنده در اینجا خود یکی از گرفتارشدگان در نظمی است که امید چندانی به رهایی از آن نمی توان متصور بود. به جز این، شخصیت های نمایش شکم، خلاف انفعالی که به طور معمول در فضای تئاتر آبزورد موج می زند، فعال و پویا نشان می دهند؛ نپذیرفتن استدلال