تصمیم حسین انتظامی مبنی بر جدا ماندن جشنواره فیلم فجر از جشنواره جهانی فجر از مهم ترین اتفاقات سینمایی هفته اخیر بود. برخی از کارشناسان مثل سید محمد بهشتی معتقدند اگر نام جشنواره جهانی به جشنواره تهران تغییر کند حساسیت ها روی آن کاهش می باید.

جدایی بخش بین الملل از بخش ملی جشنواره فیلم را نه تنها امری لازم بلکه طبیعی می دانم. این جدایی و کسب استقلال پیش از این هم در جشنواره فیلم فجر سابقه داشته. بخش هایی در جشنواره فیلم فجر وجود داشتند که پس از رسیدن به بلوغ، از بدنه جشنواره فیلم فجر جدا شدند و امروز هویت مستقل دارند؛ نمونه اش جشنواره فیلم کودک.

برای بخش بین الملل جشنواره هم چنین اتفاقی لازم و ضروری بود. تجربه 5 دوره برگزاری مستقل جشنواره حاکی از آن است که از بلوغی برخوردار شده و به عنوان یک جشنواره مستقل می تواند روی پای خودش بایستد. بر این اساس منفک شدن بخش بین الملل از بخش ملی اتفاق بسیار خوبی است و بحث و مناقشه در این باره به اعتقاد من چندان ضرورتی ندارد اما آنچه جای بحث و سوال است عنوان و نام این جشنواره است.

چرا اسم این جشنواره همچنان جشنواره بین المللی فیلم فجر است؟ مگر این جشنواره در اردیبهشت ماه و به فاصله چند ماهه از ایام دهه فجر برگزار نمی شود؟ پس دلیل اصرار بر حفظ این عنوان چیست؟ جشنواره فیلم به این دلیل جشنواره فیلم «فجر» نامگذاری شد که در ایام دهه فجر برگزار می شود. و گرنه عنوان «فجر» مستقل از این ایام خیلی عنوان پرمعنا و مقدسی نیست. حال که 5 سال از برگزاری جشنواره جهانی به صورت مستقل گذشته دیگر بحث درباره ادغام یا حفظ استقلال آن نباید موضوعیت داشته باشد.

اگر همچنان درگیر این موضوعات هستیم به این خاطر است که جشنواره جهانی نتوانسته از زیر عنوان «فجر» بیرون بیاید. طبق روال دیگر جشنواره های جهانی نام بخش بین الملل جشنواره ما هم باید می شد «جشنواره بین المللی تهران». مگر اینکه امروز جشنواره کودک با نام مستقل جشنواره کودک و نوجوان اصفهان شناخته می شود چه پیامدی داشته جز اینکه بند نافش را جدا کرده، مستقل شده و روی پای خودش ایستاده است؟ نام فجر روی جشنواره بین المللی یک پارازیت است؛ یک عامل مخل در استقلال. هر وقت این جشنواره صاحب نام و عنوان مستقل شد آن وقت می شود راجع به ثمرات این استقلال و هویت مستقلش هم صحبت کرد.