امام حسین(ع) پس از شهادت به وحدانیت خداوند و اعتراف به رسالت پیامبرش و حق بودن بهشت و جهنم به محمد حنفیه می نویسد: من از مدینه خارج نشدم برای راحت طلبی و خوشگذرانی و نه از روی ستم و نه به منظور فساد کردن، بلکه من از این جهت بیرون می روم (قیام می کنم) که امت جدم و اجتماع منحرف آن ها را اصلاح کنم و نجات دهم. می خواهم امر به معروف و نهی از منکر کنم و روش من مانند جدم و پدرم علی بن ابیطالب است. پس هرکس مرا با این هدف حق و مقصد خدایی بپذیرد، به صلاح و سعادت خود رسیده و آن کس که مرا رد کند، من بر مشکلات تحمل دارم تا هنگامی که خداوند بین من و قوم من به حق حکم نماید، و او بهترین حکم کنندگان است. و این وصیت من است به برادرم و موفقیت من با نیروی خداست، و بر او اعتماد کردم و به سوی او انابه می کنم.