بسیاری از تولیدکنندگان راغب هستند سریال هایی با ایده های نو و تازه بسازند و ترجیح می دهند در اجرای ایده هایشان به طور مستقل عمل کنند ولی فعالیت مستقل و تولید سریال مستقل نیاز دارد به این که تهیه کننده به لحاظ هزینه ها هم مستقل باشد و این امکان پذیر نیست.

وقتی بودجه نباشد یا تهیه کنندگان باید به سمت استفاده از حامیان مالی بروند یا باید چشم به حمایت رسانه ملی داشته باشند. اگر پای حامیان مالی به میان آید، طبیعی است که خرده فرمایش ها آنها و نظرهایی که دارند هم به میان کشیده می شود و مشخص نیست این نظرات تا چه حد اساس کار را به خطر می اندازد.

تهیه کنندگانی که چشم به حمایت رسانه ملی دارند هم چاره ای ندارند جز این که مطابق با خواسته های مدیران رسانه ملی کار کنند و در این مسیر شاید ایده آل هایشان دستخوش تحول شود.

پس چه باید کرد برای آن که هم محصول شایسته ای تولید شود و هم این که اصلا بتوان به تولید رسید؟ باید به دنبال یک راه میانی بود یعنی تهیه کننده ای که می خواهد با تلویزیون یا برای تلویزیون کار کند باید قبل از هر چیز دیگر الزامات کار برای تلویزیون را بشناسد و براساس این الزامات به پالایش ایده هایش بپردازد. وقتی پای حامی مالی به میان آید نیز باید سعی کرد با او به نقطه مشترک رسید.

رفتن این مسیر میانه کار بسیار دشواری است و چه بسیار تهیه کنندگانی که با حسن نیت به فکر پیمودن همین مسیر بوده اند ولی به نتیجه نرسیده اند. به حرف، خیلی ساده است که از پیمودن یک مسیر میانه سخن گوییم ولی در عمل کار بسیار دشواری است. اساسا ذات هر گونه فعالیت هنری، استقلال رای خالقان اصلی آثار یعنی نویسنده، کارگردان، تهیه کننده است و اگر یکی از این سه ضلع آرای خود را در معرض تغییرات بنیادی ببیند، ممکن است نتواند با ماجرا کنار آمده و کلا قید کار را بزند؛ برای همین باید شرایط تولید در تلویزیون را به سمتی برد که این سه ضلع تولید از همان اولین نشست ها کنار تصمیم گیران بالادستی باشند و به تبادل افکار برسند.