تهران نماد حاکمیت واحد ماست، نقطه ای که در آن  تمام دولت ملی مستقر است، کانونی که از آن قدرت جمعی نهادینه شده، جاری و ساری می گردد . اما آیا تهران همچنین می تواند نماد تمام و کمال هر حرکت و کنش سیاسی باشد که در کشور ما بروز و ظهور می یابد؟ آیا این شهر بستر مناسبی برای نمایندگی تمامی طیف های اجتماعی و  سیاسی است ؟ جواب این سوالات منفی است.

امروز کشور ما از خرده گفتمان ها و روایت های بسیاری در عرصه سیاسی که در قالب دو جریان عمده  اصولگرایی و اصلاح طلبی  متشکل شده اند بهره می برد، ناگفته پیداست که این دو جریان اصلی دقیقا نقطه اشتراک جریانات اجتماعی مختلف است که دریک هم صدایی می خواهند تا  در زمین بزرگ تری به بازیگری بپردازند.