یک هفته از روز ملی سینما می گذرد. بابت مصادف شدن 21 شهریور امسال با سومین روز بعد از عاشورا، جشن خانه سینما در 10 روز اول شهریور و پیش از شروع محرم بر پا شد. اما امروز اگر بخواهیم با اندکی فاصله زمانی، روز سینما را مبارک بدانیم، بهانه های کافی داریم: از نسل فیلمسازانی که در آغاز دهه 80 سینمای ایران، فکر و فضای به خصوص کار خود را داشتند و دارند، حمید نعمت الله در حال فیلمبرداری فیلم تازه اش «قاتل وحشی» است. از نسل بعد از او بین کسانی که شناخت شان از سینمای کلاسیک به پیگیری لحن ها و روش های عجیب سینمای پست مدرن هم پیوند خورده، شهرام مکری مدتی است فیلمبرداری «جنایت بی دقت» را شروع کرده است. از نسل تاریخ ساز سینمای ایران، از آنها که برخی آثار سینمایی شان بخشی از فرهنگ معاصر ما را شکل داده، آقای داریوش مهرجویی ساخت یکی از فیلمنامه های قدیمی خود به اسم «لامینور» را همین دو، سه روز اخیر آغاز کرد و آقای مسعود کیمیایی روز جمعه 28 شهریور 98 بیست و نهمین فیلم بلند سینمایی خود را کلید می زند که نام آن، نوع خوانش ویژه خود را می طلبد: «خون شد».

به این نام ها اشاره و عرض می کنم، اشتیاقی که نسبت به ایستادن شان کنار دوربین فیلمبرداری داریم، فارغ از نتیجه کار، نشانه حیات سینمای ایران در نسل های گوناگون است. اگر جشنواره فجر در زمستانی که در پیش است، کنار هم قرار گرفتن این نام ها و چندین فیلمساز مهم و فیلم کنجکاوی برانگیز دیگر را به حساب خود می گذارد ما باید از همین حالا و پیش از تکمیل هر یک از این فیلم ها حواس جمع باشیم و بدانیم و بگوییم که در این وانفسای اقتصادی، گرد آوردن سرمایه و گروه به نیت تصویر کردن افکار هر یک از این کارگردان های دارای جهان بینی، حاصل مرارت های شخصی خودشان و همراهی و همدلی چند نفری در اطراف آنهاست. به قول همکار پیشکسوتم شهرام جعفری نژاد که زمانی در وصف آقای بهرام بیضایی نوشته بود همچنان در فعالیت سینمایی در این دیار پیش و بیش از دانش و تسلط تکنیکی یا در مورد نام های یاد شده بهتر است، بگوییم در کنار اینها آنچه اهمیت اصلی را دارد و خون در رگ های این سینما جاری می کند، خصلت دیگری است: پایمردی.