عربشاهی هم رفت. یکی از آن نسل غول های تاریخ نقاشی و مجسمه سازی مدرن ایران. اگر چه مرگ او هم در تمایز با دیگران رقم خورد. او هم در سکوت و نابهنگامی رفت. اما این نوشته فراتر از ماتم یک تن بر عزیز ازدست رفته است. این نوشته در پی برساختن ایماژی از آینده است. در پس این فضای دیستوپیایی، باید سوژگی را تا تکوین نهایی امر نو ادامه داد. از هنر عربشاهی باید نوشت.از راهی که او برای نقاشی و مجسمه سازی گشود باید گفت؛ چشم باید بست بر سرنوشت غم بار آثارش و البته برخی بی اخلاقی ها که در حقش شد و سال ها گوشه نشینش کرد.از نقاشی هایش باید گفت که در پس آنها، گذشته در جریان است و در سطح شان، مناسبات امروزین جهان