امام باقر(ع) در روایتی خطاب به جابر می فرماید: ای جابر! آیا کسی که ادعای تشیع می کند همین که بگوید ما را دوست دارد، کفایت می کند؟ به خدا سوگند! شیعه ما نیست مگر کسی که از خدا بپرهیزد و او را اطاعت کند. ای جابر شیعیان ما شناخته نمی شوند مگر به نشانه تواضع، خشوع، امانتداری، زیادی یاد خدا، روزه، نماز، نیکی به پدر و مادر کردن، وارسی حال همسایگان، درویشان، مستمندان، بدهکاران و یتیمان، صدق در گفتار، خواندن قرآن، نگه داشتن زبان خود از مردم جز به ذکر خیر، و آنها امین عشائر خود در همه چیز هستند. جابر می گوید: گفتم ای فرزند رسول خدا، امروز کسی را با این صفات نمی یابیم.حضرت فرمودند: ای جابر! مبادا روش های مردم تو را به این باور برساند که برای مردم همین کافی است که بگویند: علی(ع) را دوست دارم و پیرو اویم ولی در عمل کوتاهی کند! او اگر بگوید من رسول خدا را دوست دارم با اینکه رسول خدا بهتر و افضل از علی(ع) است، سپس پیروی از روش ایشان نکند، در این صورت دوستی او فایده ای برایش نخواهد داشت. پس از خدا بترسید و برای خدا کار کنید، به راستی میان خدا و کسی خویشی وجود ندارد، محبوبترین و ارجمندترین بندگان نزد خدا، با تقواترین و مطیع ترین آنهاست. ای جابر! به خدا سوگند جز به اطاعت نمی توان به خدا نزدیک شد، با ما برات آزادی از دوزخ نیست و احدی را بر خدا حجتی نیست، هر که مطیع خداست، دوست ماست و هر که نافرمان خداست، دشمن ماست، کسی به ولایت و دوستی ما جز با عمل و پارسائی نمی رسد.