تصویر پسربچه ای که مقابل چشمان حسرت بار یک محکوم به اعدام در حال پشتک واروزدن است. لحظاتی که یک قاچاقچی سابقه دار «شیشه» عقده های کودکی اش را در حرکات این پسربچه مشاهده می کند، شاید یکی از تلخ ترین و بغض آلودترین سکانس های تاریخ سینمای ایران باشد. این تصاویر دردناک و نفس گیر، دستمایه فیلم دوم کارگردان جوانی است که با وجود به رخ کشیدن توانایی هایش در فیلم سازی، انسان متاسف می شود که چرا این استعداد جوان باید صرف بیان موضوع و به تصویر کشیدن واقعیات جامعه ای شود که به جز همین بغض دردناک، دیگر هیچ اثری از انسانیت و مهر و عاطفه و زیبایی واژه «انسان بودن» در سرتاسر تصاویر آن به چشم نمی خورد. تصویر