عمر حافظه ها را باید کوتاه کرد که وعده های انتخاباتی یادمان نماند. رسانه ها هم از بازپخش آن وعده ها خودداری کنند تا مبادا به تریج قبای کسی که آن وعده ها را حین مناظرات یا به عبارت واقعی تر، مبارزات انتخاباتی داده است بربخورد. یادآوری تعداد مشاغلی که قرار بود ایجاد شود با واقعیت امروز نه تنها نمی خواند که ما را به این نتیجه می رساند، گویی آن ها صرفا عددهایی برای متن سخنرانی بوده اند نه برنامه ای برای اجرا!

البته طبیعی است؛ ایجاد کار از کننده کار برمی آید؛ کارآفرینی ثمره کارآمدی است نه میوه ناکارآمدی. در همان ایام، محمدباقر قالیباف گفت: درختی که چهار سال ثمر ندهد، در ادامه هم میوه نمی دهد اما امروز، معتقدین به آن گزاره، طیف بسیار وسیع تری پیداکرده است. چپ و راست، کوچک و بزرگ، طرفدار روحانی و علاقه مند به رئیسی دیدند این بی ثمری و بی عملی را.

بیکاری سال هاست در صدر مطالبات واقعی مردم ایران جا خوش کرده است؛ بگذریم از اینکه به لطف کلید تدبیر دولت، مسئله گرانی حتی معضل بیکاری را هم پشت سر گذاشته؛ اما همان گرانی و مشکلات معیشتی هم بی ارتباط با مسئله اشتغال و بیکاری نیست.

اگر کمی عمیق تر بنگریم، سرمان کلاه گشادی رفته است. برخی سیاسیون در ایام انتخابات با وعده های فریبنده و ظاهری مردمی، رای اکثریت ملت را به دست آوردند. با پوشش خصوصی سازی و سپردن امور به دست مردم، بسیاری از کارخانه ها را به ناکاربلدان آشنا سپردند و درواقع، اختصاصی سازی  کردند. پس از چند سال که کارخانه های مذکور به علت مدیریت های غلط و غیر دلسوز، به ورشکستگی افتادند و نیروهایشان را یا اخراج کردند و یا بی حقوق گذاشتند و مردم ناچار، به اعتراض و فریاد شدند، برخی از همان سیاسیون، مدافع حقوق مردمی شدند که خود، باعث همه بدبختی ها و گرفتاری هایشان بوده اند.

مگر تعطیلی و ورشکستگی ده ها کارخانه قدیمی و بیکاری تعداد زیادی کارگر و صنعتگر، بلای کوچکی است؟ کدام آسیب اجتماعی را می شناسید که اگر ریشه های آن بررسی شود، بیکاری یکی از اصلی ترین علل آن نباشد؟ برخی از دولتمردان، این روزها برایمان از رونق تولید می گویند؛ باید به این دسته از مدیران نامسئول گفت که ما از شما انتظار رونق تولید و تجارت و اقتصاد نداریم، فقط انتظار داریم وضعیت اقتصاد کشور را از چیزی که هست بدتر نکنید.