خوشبختانه طی این چهار دهه سریال های غنی و جاندار و باکیفیت در رسانه ملی تولید شده است. سریال هایی که بسیاری از آنها قابلیت عرضه به عنوان محصول سالم به کشورهای مسلمان را دارند، ولی به نظر می رسد مدتی است که سریال هایمان گرفتار نوعی تکرار و رخوت شده است.

چرا باید سریال هایی بسازیم که نه جوابگوی تفریح و سرگرمی مردم باشد و نه در مواعیدی مانند محرم و صفر ارتباط معنوی آنان با مقدسات را بیشتر کنند؟

قادریم که حتی سریال های رمانتیک و تراژدی را هم به صورت معناگرا و در جهت طرح مبانی دین ارائه کنیم، ولی کم و بیش خوب عمل نمی کنیم و انگار در یک حالت سرگردانی به سر می بریم.

برای رهایی از سرگردانی باید سریال هایی ساخت که هم غم و هم شادی مردم و هم مسائل و موضوعات روز را به موقع به تصویر بکشند. سریال هایمان باید استخوان بندی محکم داشته باشد و باید از شخصیت پردازی دقیق و همذات پندارانه برخوردار شود.

اگر سریال های خوب و مبتنی بر اصول بسازیم یقینا ماندگار خواهند بود و همیشه و در هر زمانی قابلیت جذب مخاطب دارند و همواره همان تازگی و جذابیت خودشان را خواهند داشت.

نباید سریال هایی تولید شود که حتی یک بار هم ارزش دیدن ندارند و مردم رغبت نمی کنند که دوباره آنها را ببینند، بلکه باید مجموعه هایی ساخته شود که ارزش آرشیو داشته باشند تا بارها دیده شوند و مخاطبان از تماشای آنها حظ ببرند.

اگر بخواهم نام ببرم ممکن است برخی همکاران دلخور شوند، ولی چرا باید سریال هایی ساخته شود که حتی پنج قسمت آنها هم جذابیت ندارد؟ سرگردانی در خلق داستان های ملموس است که تولید چنین سریال هایی را رقم می زند وگرنه این کشور 80میلیونی لااقل یک میلیون هنرمند ارزنده دارد که با تکیه بر آنها می توان صدها محصول شایسته برای رسانه ملی تولید کرد.