یک: در آغاز قرن هشتم میلادی که با اواخر قرن یکم هجری مصادف می شد، سراسر آسیای غربی و شمال آفریقا و نیز بخش های وسیعی از نواحی غربی اروپا در مرزهای قلمرو اسلام جای می گرفت. مسلمانان تا آن زمان اسپانیا را فتح و ساکنان آن را مطیع کرده بودند و گام به گام و منطقه به منطقه در خاک فرانسه نیز پیشروی می کردند. اما سرانجام به سال 732 میلادی در چنین روزی، جایی در جنوب فرانسه موسوم به پواتیه از فرانک ها شکست خوردند و همان جا متوقف شدند. همه چیز همان جا در میدان نبرد پواتیه در فرانسه به پایان رسید و سپاه مهاجم بعد از کشته شدن شماری از فرماندهانش انتخابی جز عقب نشینی و بازگشت پیش روی خود ندید. بعدها نیز دودمان حاکم بر اندلس -که از قضای روزگار شاخه ای از خاندان بنی امیه هم محسوب می شد- با مشکلات و بحران های زیادی مثل اختلافات داخلی و شورش بربرهای آفریقا درگیر شد، بخش بزرگی از فتوحات خود را به همسایگان مسیحی اش واگذار کرد و مرزهای آن تا حدود رشته کوه های پیرنه در شمال شرقی اسپانیا عقب رفت. دو: شارل ملقب به مارتل فرمانروای فرانک ها بود که از سال 712 میلادی بر بخش های وسیعی از سرزمین گل حکومت می کرد. او مردی بی باک و نیرومند با خلق و خوی بدوی و خشن بود. رقبای داخلی خود را با صلابت و قاطعیت کنار زد، در مرزهای شمالی خود با ژرمن ها جنگید و آنان را مغلوب کرد. او تا سال 741 عمر کرد و سپس جای خود را به پسرش پپن ملقب به کوتوله داد. پپن کوتوله -با حمایت پاپ و نهاد کلیسا- سلسله پادشاهی جدیدی را در سرزمین گل تاسیس کرد و پسر او شارلمانی (نوه شارل مارتل) این سلسله را که به افتخار شارل (کارل) مارتل، کارلنژیان نام گرفته بود به اوج اعتلا و قدرت رساند. دوره فرمانروایی این سه نفر روی هم رفته نزدیک به یک قرن دوام یافت و در این دوره بود که «سرزمین گل سرانجام به صورت فرانسه درآمد.»