امروز شاهد آن هستیم که مجلس شورای اسلامی ایران در اقدام بی سابقه ای به سوی یک تغییر ساختار فرهنگی پیش می رود. اگر این را تغییر ساختار فرهنگی می نامم باید دلیل بیاورم که چرا در سیاسی ترین عرصه هم بنده به دنبال طرح موضوع فرهنگی هستم. مگر مجلس چه می کند که اینقدر جلوه کرده و آن را می شود ستود و اسم آن را تغییر یا دگرگونی ساختار فرهنگی نامید؟ روزی که دولت جدید بحث بازنگری در یارانه ها را مطرح کرد، مدام سخن از حذف یارانه های دهک های بالا بود و دولت در همان اول سیاستش می گفت که کسی در حساب های مردم سرک نمی کشد چراکه «ضررش بیش از منفعتش به نظر می رسید»*. یعنی دولت این نکته را تایید کرد که قرار نیست