اعزام مجتبی را خیلی خوب یادم است. اوایل تابستان سال شصت و دو بود. مامان لعیا ساکش را که دو روز قبل تر به او داده بودند پر کرده بود از انواع خشکبار و آجیل و خوردنی و پوشیدنی. تخمه گذاشته بود که اگر شد، اگر اجازه بود، شب با سیدمحسن پسر منیرخانم و دیگر دوستانش بخورد. انجیرخشک گذاشته بود که اگر سینه اش گرفت و خس خس کرد بخورد. برگه قیصی هم همین طور. ظهر بابا آمد. یک مشمای مشکی دستش بود. به مامان لعیا گفت این را هم بگذار برایش. ایستاده بودم گوشه اتاق نشیمن، ساک مجتبی آن وسط بود. مامان لعیا مشما را باز کرد. بیست، سی پاکت نامه که دور تا دورش خط های قرمز و آبی بود. یک برگ بزرگ تمبر که سی قطعه تمبر کوچک داشت. دوتا خودکار بیک آبی و یک دفتر چهل برگ درونش بود. بابا گفت: «خبر دارم اونجا هم پستخونه دارد».