این عبارت را بارها شنیده ام در رادیو، تلویزیون، پست های شبکه های اجتماعی نشر جام جم، نقل قول های نویسندگان و اهالی رسانه. کنجکاوتر شدم. توشه اربعین؟ به جز کوله و وسایل سفر و دلی که تقلا می کند برای دیدن گنبد طلای امام حسین(ع) و بین الحرمین و پایی که چندبرابر قوت گرفته است برای طی مسیر و حظ بردن از قیام قیامت که پیش از آن واقعه وعده داده شده، هر ساله در سرزمین کربلا رخ می دهد، چیز دیگری هم می خواهیم؟ با خودم فکر کردم. بله، همسفرانی- دوستانی زلال تر از رود فرات- به اطرافم نگاه کردم. می توانستم با مادرم بروم. با پدرم. او گذرنامه اش را هم تمدید کرده بود. با بچه های دانشگاه حتی. اما باز هم دو کلمه در سرم مثل نقاره های امام رضا(ع) صدا می دادند. توشه اربعین با کتاب هایی که می تواند در این چند روز و شب همراه پیاده روی ام باشد.