دالان تیره ای بود که آن قدرها هم طولانی نبود. ابتدای دالان، قدم هایمان کند می شد، انگار که بخواهی تمام حواس ات را یکجا جمع کنی تا یکی از تاریخی ترین لحظه های عمر هر زنی را زندگی کنی و لذتش را برای همیشه در گوشه امنی از وجودت حفظ کنی. از آنکه می گذشتی، به زمین سبزی می رسیدی که آنقدر بزرگ بود که همه ما در آن، جا شویم. زمین سبز بود؛ دور تا دور آن صندلی های پلاستیکی چیده شده بود، یک دروازه این طرف زمین و یک دروازه هم آن طرفش بود. دو جایگاه را زن ها پر کرده بودند و چند جایگاه دورتر، مردان نشسته بودند. صندلی های دیگر خالی بود و آنقدر جا داشت که تمام آدم های مانده پشت در، در آن جا شوند. تمام لنزهای