نحوه آموزش اقتصاد در ایران در میان دانشجویان و استادان گرفته تا سیاست مداران چالشی جدی است. با توجه به اهمیت این رشته می توان نتیجه آن را در دو بعد سیاسی و آکادمیک ارزیابی کرد. در بعد سیاسی، قریب به اتفاق اقتصاددانان و استادان دانشگاه کشور از وضعیت معیشتی و اقتصادی مردم ناراضی هستند و به گمان آنها دولت و مجلس نتوانسته اند سیاست های قابل قبولی را پیاده کنند و از مسیر علمی اقتصادی دور شده اند. در بعد آکادمیک نیز آنچه عیان است چاپ نشدن مقاله های استادان دانشگاهی در ژورنال های مطرح علمی و انبوه پایان نامه ها و مقالات دانشجویان است که هر سال دفاع می شوند، ولی عیار علمی آنها کم است.

از منظر سیاسیون، دروسی که در محیط آکادمیک یاد داده می شود مناسب محیط سیاست نیست. همان طور که چندی پیش آقای روحانی خطاب به اقتصاددانان بانک مرکزی گفت: «فرمول هایی که در دانشگاه خوانده اید نیاز به تجدیدنظر دارد.» حتی در بازار کار نیز بعضا بی اعتمادی نسبت به اقتصاد خوانده ها وجود دارد. حال این سوال مطرح می شود که آیا لزومی دارد دروس اقتصاد طوری تدریس شوند که به درد بازار و کسب و کار در سطح جامعه بخورد؟ آیا این دروسی که در دانشگاه خوانده می شوند، به سیاست گذاری مربوط است و می توان افراد زبده در این رشته را وارد دستگاه سیاستی کرد؟ یا آنکه این بحث آکادمیک فقط در سطح تئوری دنبال می شود و نباید انتظاری جز این داشت. حال اگر این طور است چرا در زمینه علمی نیز نتوانستیم آن طور که باید و شاید خروجی خوبی بدهیم. چند سالی است که فارغ التحصیلان دانشگاه های معتبر همچون شیکاگو، پنسیلوانیا و... به ایران بازگشته اند. برخی با توجه به اینکه این امر می تواند ما را به سمت علمی تر شدن دانشگاه ها ببرد که نتیجه آن همراه شدن با دیگر دانشگاه های معتبر جهان است، نوید آینده بهتری را برای این رشته در بعد علمی و سیاسی می دهند؛ اما برخی دیگر بر این باورند که این روش و متدها به درد جامعه ای چون ایران نمی خورد و نمی توان این امر را به فال نیک گرفت و بعضا با این روند مخالفت نیز می کنند. در این پرونده قصد داریم از منظر دو استاد و دو دانشجو که همه آنها تجربه تحصیل هم در داخل و هم در خارج کشور را داشته اند، به موضوع آموزش اقتصاد در ایران بپردازیم.