سیاست همیشه توانسته با بسیج نیروهای نظامی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی قدرت بیشتری نسبت به فرهنگ و هنر داشته باشد. ذات سیاست تهاجم و یورش و تسخیر سرزمین های دیگر و مردمان دیگر است؛ درحالی که فرهنگ همواره دربردارنده روشی انسانی با پیام صلح، آشتی، اندیشه و دوستی برای دیگران است. ما اساسا فرهنگ مهاجم نداریم. از این نظر هرگاه سیاست دست به هجوم و نبرد و تجاوز می زند، فرهنگ و هنر نباید جانب انفعال در پیش بگیرد، بی تفاوت بماند و سکوت پیشه کند؛ چراکه تصمیمی غیرقابل بخشش است. به گفته آلبرکامو در هر شرایط دو چیز را نباید فراموش کرد، آن هم نه بخاطر ارزش های انسانی، بلکه به دلیل شرافت شغلی: نخست آنچه را که