نور در عمق صحنه صندلی هایی را روشن می کند که چون نت هایی بر خطوط حامل آماده نواخته شدند. نت ها/ اجراگران میان نور و تاریکی بر صحنه می ریزند و به هم می تنند، به جان هم می افتند و هر از گاهی فریادی را بر زبان می آورند تا گوش مخاطب را دقیق کنند برای شنیدن.

این شروع تاثیرگذار تماشاگر را آماده می کند تا پس از تکرار نعره ها و فریادها، بالاخره التهاب چنین فرمی آرام بگیرد و اتفاقی دیگر بیفتد اما چنین نمی شود. اجراگران تا پایان نمایش دسته دسته در قسمت هایی از صحنه دنبال هم می کنند، در هم آمیخته می شوند و تصاویری می سازند که شدیدا در خدمت عکس یا نقاشی هستند تا اجرا. اگرچه به نظر می آید کارگردان