گویی همه چیز از جدیت افتاده تا فضایی کودکانه و بازیگوشانه ساخته شود. اجرای صدرا صباحی از نمایشنامه تحسین شده «بیلانا سربلانژویچ» واجد نوعی شلختگی دوران کودکی است؛ یکی از همان تلاش های شکست خورده کودکان در بازنمایی دنیای بزرگسالی؛ دنیایی که تاریخ جهان نشان داده واجد خشونت و بلاهت توامان است. اگر نویسنده ای صرب زبان و متولد بلگراد، در آخرین سال های قرن پیش با نوشتن نمایشنامه ای استعاری و انتقادی، در تلاش است فروپاشی یوگسلاوی را از زبان کودکان روایت کند، اینجا اما با اجرایی روبه رو هستیم که در یک دراماتورژی کمابیش تقلیل گرایانه، از آن فضای مصیبت زای جنگ بالکان فاصله گرفته و تمرکز خود را بر مناسبات