بگذارید یادداشت را از یک سال پیش شروع کنم. دم غروب بود و نم نم باران پاییزی کم کم داشت شدت می گرفت. آنهایی که روزنامه را نصف قیمت می خرند شاید ندانند اما آنهایی که دو برابر قیمت شهرستان ها پول می دهند، لابد می دانند که از محله چیذر تهران تا شهرک غرب حدودا نیم ساعت راه است. دم غروب از چیذر راه افتادم که به موقع به قراری برسم. باران دیگر جان برف پاک کن را گرفته بود و خیابان ها بند می آمدند. روی پل صدر راه و بخت راننده ها بسته شد. طوری که همه ناامید از دنده چاق کردن، ماشین ها را خاموش کردند و یک ساعتی با اعصاب خردی به زمین و زمان فحش می دادند. من هم ناچار تسلیم باران و خیابان و شهرداری و