جمعه کشی متن مهمی است؛ یکی از همان دقایق درخشان تاریخ نمایشنامه نویسی ما؛ نقدی کمابیش رادیکال به تجدد آمرانه دوران پهلوی. حتی نوعی خطابه در باب تهران و سوژه هایی که به تدریج تبدیل به غریبه هایی در حال فراموشی می شوند؛ در حاشیه های شهر، در مکان/فضایی مانند قهوه خانه. میان انسان هایی که دلزده و له شده، توان مواجهه با ملال روز جمعه را ندارند. جمعه اینجا نه یک قرارداد تقویمی که از قضا استعاره ای است از تمام آن فراغت و گسست که یک مطرود، یک کارگر یا یک آواره توان روبه رو شدن با آن را ندارد. گویی در قاموس این قشرهای طردشده، مفهومی مانند فراغت و سرگرمی، معنایی ندارد و بیش از آنکه مستوجب آرامش شود، اضطراب