مدتی است به واسطه تدریس یک واحد دانشگاهی، رابطه دوباره ای با دانشگاه پیدا کرده ام و این بار در آن سوی صندلی های دسته دار، دانشجویانی می بینم که روزی همانند خودم چیزی از جهان بیرون نمی دانند؛ دانشجویانی که برای شان تئاتر، یک اجرای ساده در تالار کوچک مولوی است و استقبال هم دانشگاهیان شان. آنان هیچ چشم اندازی درباره آینده خود در تئاتر ندارند. نمی دانند چگونه تئاتر می تواند بستر شغلی شان باشد و اگر وارد بازار تئاتر شوند، با چه مشقاتی روبه رو می شوند. دانشجویان تئاتر به سبب مشکلات اقتصادی رابطه شان با اجراها قطع شده است. آنان اگر با استاد کارگردانی در رابطه نباشند، نمی توانند کارآموز یک اجرا در تئاترشهر یا ایرانشهر شوند. به عبارتی رابطه آینده شغلی آنان با رشته تحصیلی شان به شدت پاره پاره است.