آخرین باری که درباره شعر بهزاد خواجات نوشتم، حدود شش سال پیش بود. در همین روزنامه اعتماد و به مناسبت انتشار مجموعه «بو نوشتن برای شرجی». به آن بهانه از جهان شعری او نوشتم و سیر تحولی که از اولین کتابش تا آن زمان پشت سر گذاشته بود.

نوشته نگاهی بود به «بو نوشتن برای شرجی» در قیاس با دیگر کتاب های کارنامه شاعرش و البته شعرهای پراکنده ای که در جراید دهه های هفتاد و هشتاد از او منتشر شده بود. حالا کتاب دیگری از او با نشر فصل پنجم درآمده و بناست نگاهی گذرا به این کتاب را در این سطرها یادداشت کنم. لابد باز در قالب نگاهی تطبیقی ناظر بر نسبت «خالکوبی پروانه بر اژدها» با آنچه از شاعری بهزاد خواجات برجای مانده در این دو، سه دهه.