موضوع شعر آیینی به قدمت شعر فارسی است. اولین گزاره های عاشورایی در شعر فارسی نفرین بانیان این جنایت و بیان سبعیت و بی رحمی جانیان آن است. رفته رفته موضوع «حماسه حسینی» با ذکر نام شخصیت هایی چون حضرت عباس و علی اکبر و مختار به گزاره های عاشورایی اضافه می شود تا جایی که شخصیت های منفی و مثبت صحنه تاریخی عاشورا به صورت ارسال مثل در متن های ادبی سده چهارم به بعد مورد استفاده قرار می گیرند. چنانکه مشهور است نخستین توجه جدی شیعیان در شعر فارسی به اهل بیت، خلق آثار حماسی در خصوص شخصیت علی بن ابی طالب(ع) در کتاب هایی موسوم به حمله حیدری و خاوران نامه و غیره است. در کنار شرح حماسه های امام اول شیعیان