اصلا اتلاف وقت یک خواننده روزنامه که ضرب در تعداد خواننده ها می شود حق الناس در واحد دقیقه یقه ام را می گیرد، هیچ؛ جواب درخت هایی که نفس شان قطع شد تا کاغذ شود و برود زیر دستگاه چاپ و حرف های من را سیاهه کند را چه می دهم؟ اصلا همیشه از حرف زدن در یک رسانه عمومی که مردم پولش را می دهند می ترسیدم. می ترسیدم که مثل تحلیلگرهای تلویزیونی باشم که از خانه شان با فلان برنامه تلویزیون تماس تصویری برقرار می کنند و فقط سر و سینه شان معلوم است و کتابخانه پشت سرشان. مخاطب فقط کت و پیراهن اتوکشیده شان را می بیند، نه شلوارک کشی گلداری که به پا دارند. برای همین هم همیشه دوست داشتم با کسانی که می خوانندم دور